Urodził się w dniu 23 lipca 1928 w Jazupolu w województwie stanisławowskim. Podczas okupacji ukończył tamże szkołę podstawową. W czerwcu 1944 familijnie uciekli do Rzeszowa. Obawiali się bowiem o bezpieczeństwo bliskich wobec mordów popełnianych przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej. We wrześniu po wyzwoleniu Rzeszowa rodzina Magnowskich wyprawiła się do Stanisławowa. Powrót do rodzinnego Jezupola okazuje się niemożliwy. Wobec zmiany granicy państwowej pomiędzy Polską i ZSRR Magnowscy decydują się na wyjazd do Polski. Ostatecznie udaje im się znaleźć w Opolu wolne mieszkanie i osiąść tam na stałe. Pomimo skomplikowanej sytuacji materialnej rodziny, Jan Magnowski podjął naukę w II Gimnazjum i Liceum Męskim w Opolu. By, po ukończeniu czwartej klasy gimnazjum w 1946, kontynuować edukację w Liceum Pedagogicznym. Ukończywszy ją pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Grudzicach, a następnie w Wójtowej Wsi. Społecznie opiekował się Spółdzielnią Uczniowską i Związkiem Młodzieży Polskiej. Po trzech latach pracy w oświacie podjął studia dzienne na Uniwersytecie Wrocławskim na Wydziale Nauk Przyrodniczych — kierunek geografia. Dyplom magistra odebrał w 1955.I znalazł zatrudnienie w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Komisji Planowania Gospodarczego w Opolu. W 1955 zawarł związek małżeński z Wandą Gawlik z Jasła. W związku z tym przeniósł się do Jasła. I od 1 kwietnia 1956 pracował w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej – Komisji Planowania Gospodarczego w Jaśle.

W 1958 zrezygnował z tej posady, by uczyć w Szkole Podstawowej w Sobniowie. W 1961 Jan Magnowski został przeniesiony do pracy w Inspektoracie Oświaty w Jaśle na stanowisko podinspektora szkolnego. Był odpowiedzialny za budowę, rozbudowę i kapitalne remonty obiektów oświatowych na terenie powiatu. W 1962 dostał awans na zastępcę inspektora szkolnego, a w 1965 na inspektora szkolnego. W czasie jego urzędowania, za przyzwoleniem Kuratorium Okręgu Szkolnego w Rzeszowie, utworzono w Jaśle Zasadniczą Szkołę Handlową, Technikum Ekonomiczne na bazie Zasadniczej Szkoły Zawodowej, Technikum Chemiczne, Liceum Medyczne i Zasadniczą Szkołę Budowlaną.

Efektem pracy Jana Magnowskiego jako inspektora szkolnego było wybudowanie na terenie powiatu jasielskiego 29 szkół podstawowych, rozbudowa 20 budynków szkolnych i adaptacja 8 obiektów na placówki wychowania przedszkolnego. W samym Jaśle w tym czasie wzniesiono: Liceum Ogólnokształcące, Zasadniczą Szkołę Budowlaną, Zespół Szkół Zawodowych Nr 1, Technikum Chemiczne, Adoptowano dworek w Gorajowicach na potrzeby Liceum Medycznego. Na potrzeby nauczycieli na terenie powiatu wybudowano 12 domów nauczyciela. Jan Magnowski był współinicjatorem powstania w Jaśle Szkoły Muzycznej i Szkółki Akrobatyki Sportowej.

Od 16 marca 1976 decyzją wojewody krośnieńskiego Wojciecha Grochali Jan Magnowski został powołany na stanowisko Naczelnika Miasta Jasła. Podczas sprawowania tego urzędu w Jaśle budowano nowe zakłady pracy: Motowozownię PKP i Fabrykę Domów. Wybudowano między innymi budynki 11 kondygnacyjne i pawilon handlowy przy ulicy Nowotki (Baczyńskiego), sztuczne lodowisko, Piekarnię Mechaniczną PSS przy ulicy Hanki Sawickiej (Jana Pawła II), odcinek drogi czteropasmowej z Gorajowic do Warzyc, Szkołę Podstawową nr 1, Młodzieżowy Dom Kultury, podjęto prace przy sypaniu wałów na rzece Wisłoce.

Z dniem 31 grudnia 1982 przeszedł na emeryturę. Jego praca zawodowa i społeczna była wielokrotnie uhonorowana. Za działalność oświatową został odznaczony dwukrotnie medalem Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego, Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego, Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Za wkład w rozwój oświaty został odznaczony w 1983 Medalem Komisji Edukacji Narodowej, a w 1986 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Jednak cenił sobie szczególnie odznakę „Przyjaciel Dziecka”. Nic dziwnego, wszakże to dla najmłodszych jaślan tak wiele czynił.

Był aktywnym działaczem Związku Harcerstwa Polskiego, Polskiego Czerwonego Krzyża, Ligi Obrony Kraju, Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, opiekował się miejscami pamięci narodowej. Po przejściu na emeryturę aktywnie działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego.

W 2006 po doczesnym odejściu żony przekazał swoje rodzinne pamiątki do Muzeum Regionalnego w Jaśle i osiadł u córki Krystyny w Jaworznie.

Miałem zaszczyt kłaniać się Świętej Pamięci Janowi Magnowskiemu, mojemu pierwszemu szefowi, który obdarzonym przed laty zaufaniem darzył mnie nim życzliwie do końca swoich dni, dając temu wyraz w telefonicznej pogawędce, osobistej korespondencji i spotkaniach tu w Jaśle i tam w Jaworznie.

Są takie odejścia, które dają nowy rodzaj obecności – z takim przesłaniem i modlitwą za spokój Jego Duszy żegnamy Zacnego Zmarłego.

Zbigniew Dranka